داستان رهام، مادر جوانی که در رفح پناه گرفته و آثار عواقب جنگ اسرائیل بر زنان و خانواده ها
از ۷ اکتبر۲۰۲۳، بنا بر برآوردها انجام شده، ۷۰ درصد کشته شدگان حمله به غزه زنان و کودکان بوده و نزدیک به یک میلیون زن و دختر آواره شده اند. ریم السالم، گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور خشونت علیه زنان و دختران، نسبت به عواقب نامتناسب حملات اسرائیل به حقوق باروری زنان فلسطین هشدار داده و آن را «سرسخت و خشن و به ویژه هشداردهنده» توصیف کرده است.
رهام، یک زن ۲۴ ساله فلسطینی در غزه، اینگونه حملات را از نزدیک تجربه کرده است. قبل از ۷ اکتبر، او درآپارتمان دنجی که شوهرش پس از سال ها کار در ساخت و ساز برایشان ساخته بود، زندگی می کرد. با شروع جنگ، شوهرش شغل و تنها منبع درآمد خود را از دست داد. از شروع حملات اسرائیل به غزه تا کنون، رهام و خانواده اش سه بار آواره شده اند. در حال حاضر رهام به همراه همسر و چهار پسر خردسالش در چادری در کمپ النصیرات در جنوب رفح پناه گرفته اند.
«ما خانه ای سه اتاق خوابه، با اتاق نشیمن، آشپزخانه و حمام داشتیم. کاملا مبله و شیک بود.» رهام در مصاحبه ای با صدی سوشال گفت:« ما خیلی از خانه مان مراقبت می کردیم، اما حالا تویی یک چادر کوچک زندگی می کنیم. خانه ی ما به طور کامل ویران شده و نمی‌دانیم پس از پایان این وضعیت به کجا خواهیم رفت.»
علاوه بر از دست دادن خانه خود، رهام که پنج ماهه باردار بود با شنیدن خبر بمباران خانه پدری و خبر هولناک کشته شدن دو برادرش، جنین پنج ماهه خود را نیز از دست داد. زنان غزه، حتی اگر دوره بارداری خود را به پایان برسانند، زایمان آنها در شرایط خطرناک و غیرانسانی صورت می گیرد. در غزه بیمارستانها و سایر تاسیسات و مراکز بهداشتی هدف حملات پی در پی هستند، لوازم و داروهای بیهوشی، دارو، آب، نوار و دیگر لوازم بهداشتی به اندازه مورد نیاز موجود نیست. بعلاوه عمل جراحی در این شرایط امکان پذیر نیست.
همسر رهام گفت: قبل از این حملات، رهام خونگرم ودوست داشتنی بود. خیلی غم انگیز است که او را اینگونه ببینم. اغلب فرسوده و ساکت است، در حالی که قبلاً بسیار گرم و اجتماعی بود. وقتی به چشمانش نگاه میکنم، میبینم که چقدر غمگین است.
«حتی وقتی پریود می‌شوم، اغلب نمیتوانم دوش بگیرم و مثل قبل به نظافت و بهداشت شخصی خود بپردازم. من در چادر دوش میگیرم جایی که فاقد چهار دیوار و حمام مناسب است. احساس می کنم حریم خصوصی من نقض شده است. ما مجبور شده ایم مخزنی را در چاله بزرگی که کنده ایم بعنوان توالت جاسازی کرده و همراه پنج خانواده دیگر از آن استفاده کنیم. من احساس حقارت می کنم . دلم برای راحتی های ساده ای که قبلا داشتم تنگ شده است.»
در غزه همه از گرسنگی و تشنگی رنج می‌برند. اما چادر رهام نزدیک مرز مصر است که دسترسی او و خانواده اش به کمک را کمتر کرده است. آنها گاهی چند روز را بدون آب می‌گذرانند. رهام نمی‌تواند برای کوچک‌ترین پسرش، سناد، شیر دریافت کند. سناد اجبارا، مانند دیگر اعضا این خانوده باید از کنسرو استفاده کند. سناد اغلب مریض است. داخل چادر سرد است. او و دیگر اعضا خانواده دائماً بیمار می شوند، بدون اینکه دارویی در دسترس باشد.
رهام که یک بار سقط جنین داشته است، به شدت نگران آینده خانواده اش است. « هنگام زایمان، همسایه من و شوهرش زیر بمباران کشته شدند. دو برادرم هنگام فرار از خانه پدر و مادرم کشته شدند. برادر دیگرم پایش را از دست داده است. بعد چی؟ نفر بعدی چه کسی خواهد شد؟ من هستم؟»
دکتر آلیس روچیلد معتقد است که تنها راه برای سلامت و آزادی زنان و کودکان خاتمه فوری جنگ ، ارائه خدمات لازم و بازسازی است. کاری که مستلزم کنشگری پیوسته زنان و فمینیست ها در سراسر جهان است. همانطور که رهام خاطرنشان می کند، «هر روز، اخباری از کشته شدن یا آواره و سرگردان شدن زنان غزه به گوش میرسد، و من نمیدانم که جنبش فمینیستی چه واکنشی نشان خواهد داد. آیا آنها برای زنان غزه کاری انجام خواهند داد؟»
شاهد صافی مترجم و معلم عربی/انگلیسی، روزنامه نگار آزاد، هماهنگ کننده رسانه های اجتماعی و مدافع حقوق بشر مستقر در غزه است.
۷ مارس ۲۰۲۴
* متن اصلی:
https://carnegieendowment.org/sada/2024/03/palestinian-women-in-gaza-cruel-realities-of-displacement?
منبع: به نقل از گاهنامه «برابری» شماره دو، تابستان ۱۴۰۳
