سالیان سال است که هموطنان مبارزه و دمکراتمان از هر طیفی ، پرچم مبارزه برای آزادی ایران را در خارج به دوش میکشند و در تمامی شرایط آب و هوایی، چه در سرما و چه در گرما هرگز میدان را خالی نکردند، این مخالفین رژیم اسلامی چه نامه هایی که برای نمایندگان سازمان ملل ننوشته اند ؟ چه برای اعتراض به اعدام‌ها ، چه برای حمایت از زندانیان سیاسی، یا برای جلوگیری از دستگیری دختران و تجاوز به آنها در زندان‌ها و نهایتا برای کلیه جنایت‌هایی که رژیم اسلامی مرتکب شده است. در نهایت نتیجه چه شد؟ برای این همه نامه هایی که ارسال شده فقط بگوید چندین بار آنها برایمان جواب نوشتند ؟ نه تنها جوابی دریافت نکردیم که هیچ ، بلکه امروز شاهد تجلیل آنها از مرگ یکی از جانیان و قصابان بالفطره رژیم اسلامی هستیم و آنهم با پرچم نیمه افراشته سازمان ملل که خود بزرگ‌ترین و اولین پایه گذار مبارزه و پشتیبانی از حقوق انسانها با هر رنگ و بویی میباشد. اما با این عمل که پرچمش را بر سر در سازمان ملل بصورت نیمه افراشته آنهم برای شخصی که او را قصاب خطاب میکنند وخونهای بسیاری را بر روی دستانش دارد یعنی دهان کجی بر تمامی حقوق انسانها و منشورهایی که خودشان به این نام نوشته اند، این حرکت یعنی نقض کلیه باورهای خودشان نسبت به حقوق انسانهاست و ما بخت برگشتگان و مخالفان رژیم اسلامی در این سالها از آنها انتظار حمایت داشتیم، واقعن که غم انگیز است.
اولین پیام تسلیت را اتحادیه اروپا توسط آقای “ شارل میشل “ رئیس شورای اروپا فرستاد، جای تعجبی هم ندارد و آنهم به دو دلیل، اول اینکه ایران یکی از طرفهای قرار دادهای تجاری با اروپاست(که همیشه سعی دارند برای توضیح در این مورد به طفره روند )، دوم اینکه میگویند ما موظفیم که طبق قرار دادهای دیپلماتیک و بین المللی پیام تسلیت بفرستیم ، مگر کشور هلند در ایران سفارتخانه ندارد؟ پس چرا هلند توانست بگوید که من پیامی برایشان نمیفرستم، مگر هلند جزو اتحادیه اروپا نیست؟ از آنجایی که به دمکراسی معتقدیم قبول میکنیم که به لحاظ عرف دیپلماتیک کشورهایی که رابطه سیاسی با ایران دارند مجبورند پیام تسلیتی بفرستند، اما سازمان ملل برای چه ؟ او که سفارت خانه ای در ایران ندارد؟
در مورد اعتراض به پرچم نیمه افراشته میگویند: چون ایران یکی از امضا کنندگان منشور سازمان ملل است بر همین اساس ما هم میبایست پیامی بفرستیم، اگر این پیام در حد چند خط نوشتاری بود شاید آنقدر آزار دهنده نمی بود، اما وقتی یک همچون نهادی پرچمش را به حالت نیم افراشته در آورد یعنی به نوعی توهین به انسانیت، توهین به آزادی و تمامی ارزش‌های انسانی است و حتا خیانت به تمامی آرمان‌هایی است که خودشان در مورد حقوق انسانها نوشته اند، توهین آمیز از همه این موارد اعلام یک دقیقه سکوت برای خالی بودن صندلی یکی از جنایتکاران رژیم اسلامی است، آن هم در کجا ؟ در صحن دفتر سازمان ملل که به اصطلاح پرچمدار دفاع از حقوق تمامی مردم دنیاست، واقعن که شرمشان باد، با این عمل ننگین شان آیا دیگر به صداقت این نهاد میتوان اعتماد کرد؟
پرسش دیگری که از این نهاد مطرح است اینکه مگر ایران به عنوان امضا کننده تمامی مفاد و منشورهای سازمان ملل به تمامی آنها احترام گذاشته و می گذارد؟ کدامیک از آنها را تا به امروز به مورد اجرا گذاشته است که شما برای رئیس جمهور قصابشان مراسم یاد بود می گذارید؟ آخر کسی نیست که از سران این سازمان بپرسد که بابت رفتار های رژیم اسلامی و بی حرمتی به قوانین خود شما تا به حال چه اقدامی بر علیه این رژیم صورت گرفته؟ برای تمامی کشتارهایی که بدست این رژیم انجام گرفته، برای شلیک عمدی به هواپیمای اوکراینی که تمامی جهان از تمامی جزئیات آن مطلع هستند چکار کردید؟ چرا او را به عنوان یکی از امضا کنندگان پروتکل های سازمان ملل مجبور نکردید که قوانین را رعایت کند؟ تا بحال چندین نماینده به ایران فرستادید تا وضعیت حقوق ایرانیان را از نزدیک ببیند ؟ فقط هر از گاهی به یک تذکر شفایی یا نوشتاری غناعت کردید و آنهم فقط به جهانیان بگویید که حواسمان به ایران هم هست.
حال ما چگونه می توانیم از این نهاد انتظار داشته باشیم که برای جنایات و قتل عام کودکان در فلسطین پای به میدان بگذارد(همانگونه که همگان شاهد هستند سازمان ملل از اولین روز جنگ فقط به اسرائیل اخطار کرده بدون اینکه او را رسما بایکوت کند و همچنان هم همانگونه ادامه میدهد) ؟
نهایتا روی سخنم با خودمان مخالفین رژیم اسلامی است ، آیا هنوز هم معتقدیم که اتحادیه اروپا و سازمان ملل متحد دلتنگ وضع مردم ایرانند و همچنان میبایست برایشان نامه فدایت شوم بنویسیم و درخواست حمایت کنیم ؟ در تمامی این سالها اروپا هرگز از داد و ستد هایش با ایران کوتاه نیامده و همیشه دنبال منافعش با ایران بوده و آنرا حق طبیعی خودشان می داند. این ما هستیم که به بیراهه میزنیم و گمان داریم که آنها منافع مردم ایران هم در نظر دارند ؟ اروپا و تمامی کشورهای مترقی از حقوق بشر فقط در مقابل دوربین ها حمایت می کنند، در نتیجه دلبستن به آنها ما را بیش از پیش ناامید میکند و ما می بایست هدف را فقط بر روی توان خودمان استوار کنیم و با همکاری با نیروهای دمکراتیک چه در داخل ایران و چه در خارج از ایران خود را قوی تر و منسجم تر کرده که شاید بتوانم سدی در مقابل این رژیم غیر انسانی باشیم .
در پایان شاد بی مورد نباشد که داستان بلدرجین و برزگر را برایتان یاد آور باشم تا بلکه همگی به اتفاق آستین ها را بالا زنیم .
۲۴ ماه می ۲۰۲۴
